باز امروز تنهایی را تجربه میکنم.
تنها بودن در زیر درختان سر به فلک کشیده.
تنهاییم با دیگر روزها فرق میکندوهیچ حس بدی در من وجود ندارد.
دیگر در اندوه تنها بودنم فرونرفته ام واز آن ناراحت نیستم.دیگر نمیخواهم در تنها بودنم غم را تجربه کنم .
من یاد گرفته ام از تنهاییم لذت ببرموشاد باشم.
واکنون که مینویسم در زیر درختان زمستانی به بهاری شدن زندگیم فکر میکنم ودر خاطرم نقش امید به آینده را میبندم .
با صبرو استقامتی که از فرشته آموختم .
با اقتدارو صلابتی که در افروز دیده ام.
با ادب و متانتی که از سارا یاد گرفته ام.
ومهربانی که خدیجهبه من آموخت.
از فاطمه یاد گرفته ام که نباید نا امید شوم.
سادگی وبی ریا بودن اعظم به من آرامش میدهد.
وفاطمه به من خوب شدن وخوب ماندن را یاد داد.
پروانه مرا به سوی آرامشی الهی دعوت میکند.
منا به من می آموزد که تلاش کنم برای زندگی بهتر.
مرضیه همت را درذهنم بیدار می کند.
وشما که الهه امید در زندگیم بوده اید در تمام ذهنم ودر بند بند وجودم قرار دارید.
حال که به گذشته بر میگردم و آن روزها را یاد می آورم می فهمم که چقدر بزرگ شده ام.
از همه شما ممنونم به خاطر کمکهایی که به من کردید.
با تمام وجود واز اعماق قلبم به شما می گویم که دوستتان دارم وبا امید به آینده ای روشن به زندگی زیبا در کنار تک تک شما دوستان
عزیزم فکر میکنم.
با من بمانید تا همیشه
